ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2012-2013

 Αγώνες αντιλογίας-επιχειρηματολογίας 2012-2013.

   Είμαστε στην ευτυχή θέση να ανακοινώσουμε ότι οι μαθητές του σχολείου μας πέτυχαν την όγδοη θέση κατάταξης σε σύνολο πενήντα διαγωνιζόμενων σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στους προκριματικούς Αγώνες αντιλογίας-επιχειρηματολογίας σχολικού έτους 2012-2013!

    Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες μαθητές

 Αραμπατζή Αστέριο,

Ιατρού Ευάγγελο,

Αμπλά Ραφαηλία,

Μαρινάκη Ζωή,

Γρηγοριάδου Μαρία,

Καραγιάννη Αναστάσιο,

Χειμωνίδη Χρύσανθο,

αλλά και στους υπεύθυνους καθηγητές

Ψαροπούλου Βαρβάρα και Ηλιοπούλου Σταματία.

ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ 2011-2012

Το χρονικό ενός ταξιδιού (από την Π. Αλατζόγλου)

  Ιταλία 16-19 Μαϊου 2012

 Αφορμή για το τετραήμερο ταξίδι στην Ιταλία αποτέλεσε ένας διαγωνισμός αρχαίων ελληνικών που προκήρυξε το κλασικό λύκειο «Mariano Buratti» της πόλης Viterbo για τις 17 Μαϊου. Το θέμα του διαγωνισμού ήταν τα έργα του ρήτορα Ισοκράτη. Από τα τέλη Φεβρουαρίου αρχίσαμε, λοιπόν, να μελετούμε Ισοκράτη ( βιογραφία, πεποιθήσεις, ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο, έργα) δύο μαθητές της Β΄τάξης (θεωρητικής κατεύθυνσης), η Αντωνιάδου Ζωή , ο Γιαννακάκης Χρήστος και η καθηγήτρια Αλατζόγλου Γιώτα. Το υλικό ήταν πολύ μεγάλο, αλλά η προετοιμασία έγινε με ενθουσιασμό που αυξανόταν όσο πλησίαζαν οι μέρες του ταξιδιού. Διεκπεραιώθηκαν έγκαιρα και με την υποστήριξη του διευθυντή του σχολείου κ. Κοκαρίδα, αλλά και της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης, οι γραφειοκρατικές διαδικασίες, αγοράστηκαν τα αεροπορικά εισιτήρια από τους ίδιους τους συμμετέχοντες στο ταξίδι, ενώ ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ενίσχυσε οικονομικά τους δύο μαθητές με 50 ευρώ για τον καθένα.

  Πετάξαμε πολύ πρωί στις 16 Μαϊου για τη Ρώμη και φτάσαμε εκεί μετά από μια καλή πτήση στις 7 και 15 ώρα Ιταλίας. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και ξεκινήσαμε αμέσως για μια περιήγηση στην ¨αιώνια πόλη¨ με τη συντροφιά άλλης μιας ελληνικής αποστολής από την Καβάλα. Ήταν η πρώτη σε μια σειρά από πολλές ευχάριστες εκπλήξεις που ακολούθησαν. Οι συνταξιδιώτες μας (ένας καθηγητής και δυο μαθήτριες) έγιναν η μόνιμη και σταθερή μας παρέα. Εκείνη την πρώτη ημέρα μας στη Ρώμη επισκεφθήκαμε το Βατικανό. Έξω από τον Άγιο Πέτρο  πέσαμε σ? ένα τεράστιο και ετερόκλητο πλήθος που παρακολουθούσε με προσήλωση και κατάνυξη το συνηθισμένο (γίνεται κάθε Τετάρτη) χαιρετισμό του Πάπα προς τους πιστούς. Το συγκεκριμένο γεγονός βέβαια δεν μας επέτρεψε να μπούμε στο ναό, αλλά θαυμάσαμε την αρχιτεκτονική του χώρου και τα θαυμάσια αγάλματα που κοσμούν τα κτίρια. Επισκεφθήκαμε, όμως, το Μουσείο του Βατικανού και μείναμε άφωνοι μπροστά στον πίνακα του Ραφαήλ, Η σχολή των Αθηνών, όπως μείναμε άφωνοι παρατηρώντας την οροφή της Καπέλα Σιστίνα με σκηνές από τη δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου ζωγραφισμένες από τον Μιχαήλ Άγγελο. Η ελβετική φρουρά του Βατικανού με τις φορεσιές που σχεδίασε γι? αυτούς ο Μιχαήλ Άγγελος εντυπωσίασε τα παιδιά (που γελούσαν, γιατί το θέαμα τους φάνηκε πολύ αστείο). Περπατήσαμε στην περιοχή του Βατικανού και ξεκουραστήκαμε τρώγοντας πίτσα. Η βόλτα μας τελείωσε δίπλα στον Τίβερη  και στο Κάστρο των Αγγέλων .

Νωρίς το απόγευμα πήραμε το τρένο για το Viterbo, την πόλη όπου θα διανυκτερεύαμε  και όπου θα γινόταν ο διαγωνισμός. Το Viterbo βρίσκεται περίπου 100 χλμ. βορειοδυτικά της Ρώμης και ανήκει, όπως και η Ρώμη, στην ευρύτερη περιοχή που λέγεται Lecce, για τους Έλληνες Λάτσιο. Το ξενοδοχείο που μας φιλοξένησε (κυριολεκτικά, αφού δεν πληρώσαμε τίποτε για διανυκτερεύσεις και διατροφή) βρισκόταν λίγο έξω από το Viterbo (στο Vitorchiano) μέσα σ? ένα καταπράσινο τοπίο.

 Η επομένη ήταν η ημέρα του διαγωνισμού. Οι μαθητές (ιταλοί, έλληνες και ρώσοι έτυχε να είναι οι συμμετέχοντες) πήγαν για την εξέταση στο Viterbo, ενώ οι συνοδοί καθηγητές πήγαμε στο Orvieto, μια πολύ όμορφη μεσαιωνική πόλη, όπου ξεναγηθήκαμε στο αρχαιολογικό μουσείο και στον καθεδρικό ναό της πόλης και περιηγηθήκαμε στα στενά της δρομάκια. Η πόλη είναι χτισμένη πάνω σ? έναν απότομο βράχο, που στα χρόνια του μεσαίωνα ήταν η καλύτερη προστασία απέναντι στους εχθρούς . Σήμερα η πρόσβαση γίνεται μόνο με επίγειο τελεφερίκ. Ο Μεσαίωνας είναι η εποχή στην οποία μεταφέρεται ο επισκέπτης του Orvieto όχι μόνο γιατί η πόλη κρατάει ανέπαφη τη ρυμοτομία της εποχής με τα στενά δρομάκια τα στρωμένα με πέτρα (καλντερίμι), αλλά και γιατί τα πετρόκτιστα σπίτια είτε έχουν διατηρηθεί είτε κατασκευάζονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και είναι βαμμένα με τα γήινα χρώματα του παρελθόντος. Στην πλατεία, όπου βρίσκεται ο duomo, ο καθεδρικός ναός της πόλης που είναι αφιερωμένος στην Παναγία, ήπιαμε γευστικό καπουτσίνο σ? ένα λιλιπούτειο μαγαζάκι, το cantinaforest, που εξωτερικά καλυπτόταν ολόκληρο σχεδόν από κισσό, ενώ στο σκοτεινό εσωτερικό του έκρυβε θησαυρούς : τούρτες και γλυκά που θα μπορούσαν να συνοδεύσουν τον καφέ, αλλαντικά και τυριά, αν προτιμούσε κανείς να πάρει ποτό, και κρασιά χαρακτηριστικά της περιοχής της Τοσκάνης. Στα μικροσκοπικά μαγαζάκια της πόλης πωλούνται εξαιρετικά κεραμικά, αλλά και προϊόντα, όπως κρασί, λάδι, ελιές, αλλαντικά και τυριά. Ο βράχος που πάνω του είναι χτισμένο το Orvieto περιβάλλεται από τη γοητευτική γη της Τοσκάνης με τα τόσο χαρακτηριστικά κυπαρίσσια να υψώνουν τις λιγνές τους σιλουέτες παντού.

  Το απόγευμα της ίδια μέρας μαθητές και καθηγητές ξεναγηθήκαμε στο αρχαιολογικό μουσείο του Viterbo με πολλά ετρουσκικά ευρήματα. Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε στην αυλή του μουσείου θεατρική παράσταση των μαθητών του λυκείου «ΜarianoBuratti» που παρουσίασαν το «Ο πόλεμος της Τροίας δεν θα γίνει» του Ζιροντού. Αν και η παράσταση ήταν στα ιταλικά, κράτησε το ενδιαφέρον όλων μας με τις πολύ καλές ερμηνείες των μαθητών του λυκείου. Το ίδιο βράδυ στο χώρο του ξενοδοχείου όπου μέναμε ήρθαν μαθητές του ίδιου σχολείου και διασκεδάσαμε όλοι μαζί.

  Την Πέμπτη, 18 Μαϊου, μαθητές και καθηγητές ξεναγηθήκαμε στην πόλη του Viterbo και χρησιμοποιήσαμε τον ελεύθερο χρόνο μας, για να σεργιανίσουμε στα δρομάκια της επίσης μεσαιωνικής αυτής πόλης με τα καλντερίμια και τις μικροσκοπικές πλατειούλες με τα δέντρα και τα λουλούδια που σε προσκαλούν να σταματήσεις για έναν καφέ ή χυμό. Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα για φαγητό στο ξενοδοχείο πήγαμε στο πανεπιστήμιο της πόλης, όπου μετά από ομιλίες με θέματα φιλολογικά (που μπορούσαν όμως να καταλάβουν μόνο οι γνωρίζοντες ιταλικά) έγινε η απονομή των βραβείων στους 10 μαθητές με τις καλύτερες επιδόσεις. Η αγωνία όλης της ελληνικής αποστολής έφθασε στο αποκορύφωμα, όταν έμεινε να ανακοινωθεί το 1^ο βραβείο, γιατί μέχρι τότε ακούστηκαν μόνο ονόματα ιταλών και ρώσων μαθητών. Ξεσπάσαμε, όμως, σε παραλήρημα, όταν το 1^ο βραβείο δόθηκε σε μια ελληνίδα μαθήτρια από τη Βέροια, που κατέπληξε με το κείμενό της όλη την κριτική επιτροπή. Συγκινηθήκαμε μέχρις δακρύων, όταν όλη η αίθουσα σηκώθηκε και χειροκροτούσε όλους εμάς που τους κοιτούσαμε λίγο αμήχανοι, πολύ χαρούμενοι, πολύ περήφανοι, δικαιωμένοι για αρκετά αρνητικά σχόλια που είχαν προηγηθεί, ευγνώμονες σ? εκείνο τον εκπρόσωπο της κριτικής επιτροπής, ο οποίος σε ελληνικά με ερασμιακή προφορά είπε ότι «οι έλληνες μας έδωσαν πολιτισμό και μ? αυτή τη σημερινή επιτυχία δείχνουν ότι τον συνεχίζουν».

Τη βράβευση ακολούθησε σε μια εσωτερική αυλή του πανεπιστημίου μουσική βραδιά και πλούσιο δείπνο.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κατάκοποι και ευτυχισμένοι.

  Η αναχώρηση είχε προγραμματιστεί για το πρωί της επόμενης μέρας, Παρασκευή 19 Μαϊου. Οι διοργανωτές μας μετέφεραν με λεωφορείο στο Orte, απ? όπου πήραμε το τρένο για τη Ρώμη. Σε περίπου μια ώρα φτάσαμε στο Termini, κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ρώμης. Από εκεί ξεκινούν και τρένα προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά και το μετρό, που με πολλές διακλαδώσεις εξυπηρετεί τις ανάγκες του επιβατικού κοινού προς όλες τις κατευθύνσεις μέσα στη Ρώμη και φτάνει μέχρι το αεροδρόμιο Fiumicino, απ? όπου θα φεύγαμε για την Ελλάδα. Είχαμε πολύ χρόνο μπροστά μας μέχρι τις 9 και 25 που πετούσαμε και τον εκμεταλλευτήκαμε για να επισκεφθούμε αξιοθέατα της Ρώμης. Πήγαμε στην Piazza di Spagna  , όπου συγκεντρώνεται συνήθως μεγάλο πλήθος τουριστών, περπατήσαμε τη Via dei Condotti, με τα πιο ακριβά μαγαζιά (Gucci, Feragamo, Armani?.), την κεντρική Via del Corso και στρίψαμε για να δούμε τη Fontana dei Trevi  , όπου επίσης συνωστίζονταν οι τουρίστες, και στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το Πάνθεον  , όπου είδαμε μεταξύ των άλλων τον τάφο του Ραφαήλ . Μετά από μια στάση για φαγητό (εννοείται πίτσα) κάναμε μια βόλτα στο  Κολοσσαίο. Ο χρόνος μας στο μεταξύ εξέπνεε και έτσι αποχαιρετήσαμε τους καινούριους φίλους μας και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Με την πτήση των 9 και 25 γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη.

  Αυτές οι τέσσερις ημέρες ήταν το επιστέγασμα μιας δουλειάς που άρχισε περί τα τέλη Φεβρουαρίου και, κατά τη γνώμη μου, έκανε κι εμένα, αλλά κυρίως τους μαθητές μου, πιο πλούσιους σε γνώσεις, εμπειρίες και συναισθήματα. Αυτό που αποκόμισαν τα παιδιά από τη μελέτη του Ισοκράτη και από το ταξίδι είναι αναντικατάστατο. Τους δόθηκε μια ευκαιρία να ανοιχτούν στον κόσμο μέσα από τη γνώση. Προσωπικά αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που τους έδωσε το λύκειο «Mariano Buratti» να έρθουν σε επαφή με συνομηλίκους τους από άλλες χώρες, να μοιραστούν μαζί τους τις απόψεις τους, να διασκεδάσουν μαζί τους, να διαγωνισθούν μαζί τους, να χαρούν μαζί τους για την επιτυχία κάποιων από αυτούς. Να γνωρίσουν μιαν άλλη χώρα, τις συνήθειες των κατοίκων, να συνειδητοποιήσουν ποιοι είναι οι ίδιοι μέσα από τις διαφορές και τις ομοιότητες που εντόπισαν. Να δουν εντέλει ότι αυτά που ενώνουν τους ανθρώπους είναι περισσότερα απ? αυτά που τους χωρίζουν. Και, κυρίως, να χαρούν με όχημα τη γνώση. Γιατί αυτό είναι τελικά το σχολείο που ονειρευόμαστε: αυτό που μαθαίνει στα παιδιά μας με τι αξίζει να χαίρονται και με τι να λυπούνται.